Πηγή: Εφημερίδα Ελεύθερος Κόσμος, Νοέμβριος 1972
Η ταινία αυτή ήταν η μεγάλη έκπληξη – και η μεγάλη αδικημένη – του πρόσφατου φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Ο δημιουργός της δεν ήταν άγνωστος στον κόσμο του ελληνικού κινηματογράφου: είχε στο «παθητικό» του πέντε- έξι ταινίες «μελό», που συντελούσαν σε μια έκπτωση της αξίας των «διαπιστευτηρίων» του. Κι αυτό επηρέασε ακόμα και την τελική κρίση της επιτροπής, που παρά λίγο να τον αφήσει χωρίς κανένα βραβείο. Τελικά, απέσπασε το βραβείο σεναρίου – έτσι, για να μην φύγει με άδεια χέρια. Άξιζε, όμως, για πολύ περισσότερα…
Πηγή: Κώστας Πάρλας, Εφημερίδα Το Βήμα, Δεκέμβριος 1972
Κρατιέται μακριά από οποιονδήποτε μελοδραματικό ή φωναχτό τόνο και πετυχαίνει σε ορισμένες στιγμές να δώσει με σαφήνεια τον εσωτερικό αναβρασμό που νοιώθει ο νεαρός άνθρωπος. Προσωπικά πιστεύουμε ότι οι καλύτερες του στιγμές βρίσκονται εκεί όπου μπορεί να εντάξει την ηθική πίεση που ασκείται πάνω του, μέσα στο πλαίσιο της αφήγησης, παρά εκεί όπου επιχειρεί να πιάσει την αντίδραση του περίγυρου του, να αντιμετωπίσει την μεσοαστική μονολιθικότητα – αντιλήψεων και ατόμων – χρησιμοποιώντας το μέσο του δημοσιογραφικού φακού.